سـرد اسـت و مـن تـنهایـم “
چـه جمـلـه ای !
پــــُر از کـلیـشه …
پـــُـر از تـهـوع …
جـای ِ گـرمی نـشستـه ای و می خـوانـی :
” ســرد اسـت “…
یـخ نمـی کنـی …
حـس نـمی کنـی …
کـه مـن بـرای ِ نـوشتـن ِ همیـن دو کلمـه
چـه سرمایـی را گـذرانـدم
پشیمان نیستم از آنچه بودم
پشیمان نیستم از آنچه هستم
اگر دیوانگی کردم دلـــــــم خواست
ز خود بیگانگی کردم دلـــــم خواست
اگر تا اوج خود سوزی پریدم دلــــم خواست
اگر لب تشنه از دریا گذشتم دلــــــم خواست
به غیر از خودِ خوش باور من ...
کسـی منــت ندارد بر سر من
کسی حال مرا هرگز نفهمید
دلیل گریه هایم را نپرسید
گناه عالمی را بردم از یاد
گناهم را کسی بر من نبخشید...
مــــن و شب ،پرسه های تلخ تردیــد
مــــن و آن دریای بی پایان ظلمـــت
همین هستم همین خواهم شد از نو
اگر بار دگر دنیا بیایم .....
مرا این گونه باور کن...
کمی تنها
کمی بی کس
کمی از یادها رفته
خدا دیگر کجا رفته؟
نمی دانم مرا آیا گناهی هست؟
که شاید هم به جرم آن
غریبی و جدایی هست....
ساعَــتها زیــــرٍ دوش می نــِشینی و بـــِ کــاشی هــایِ حــَمّامـ خیـــره می شَوی !
غَـــذایــــَت را سَـــرد میـخـُـوری !
نــاهـار را نٍــــصـفه شــَـبـــ !!
صُـبحــانـِه را شـــامـ !!!
لــِباسهایـَت دیگـــَر بــِ تــُو نـِمی آیَند...
حِــــسّ آرایـــِش نیست...
صـــِدای نـَــ ـفـَـ ــســ هایــَ ــت تـَـنهــا صــِدایی اَست کـــِ با تــَمامــِ وُجــود حــِســ میکُنی...
بــیرون میــروَی مُــشتاقِ بــَرگـــَشت بــِ خانــه ای...
خانه میـــرَوی مُــشتاقِ رَفتــَن بیرون..!
بــــُـلـَند با خُـــودَت حـَـرف میـــزَنی...
بی حُــوصــِله گـِریه میکـُـنی...
ساعــَت ها ب یــِک آهـَنگـِــ تــِکراری گــوش میــدَهی...!
پَـسوُردِ ایمـِیل را فَـــراموش میکـُـنی...
صُبح میخوابی...
ظُــهر بیــدار...
موهایـَـت آشُــفتـه تــَر اَز دیـــروز!
شَــبها دَر تاریکــی دِراز میکــِشی...
عَلامَت سُــــ؟ــوالهایِ ذِهنَــت را میشُماری...
فــِکـر میکُــنی..فــِکـر میکُــنی...!فــِکـر میکُــنی!
اَمـّــا...
بـــِ هـیــــچ چیـــز نـِمیرِسی.!.!
تــَـنـــ ـهـــایــی اَز تــو آدَمــی میسازَد ، کــِ دیـــگر شَــبیـه ِ آدَمــــ نیـست !...!
اَز دَرون لـ ــــِـــه میشـَـوی...
اَمـّـــا لـَبخـَـندَتـــــــــ را مَـــحو نـِمیکـُـنی